همیشه فکر می کردم این که هر احساسی به افراد دارم به راحتی میتونن از چهره ام به بخونن حُسنمه! که دو رو نیستم و هر چی که هستم همون و نشون میدم...

اما

فهمیدم این که من نمیتونم دلخوری ام از کسی رو تو دلم جا کنم،

نمیتونم وقتی کسی حرف گزنده ای زد بزارمش یه گوشه ی دلم و طبق ارزش هام رفتار کنم نه طبق عصبانیتم،

وقتی افکارم کاملا روی صورتم مشخصن،

نشون دهنده ی اینه که فضای روان‌شناختی کوچکی دارم. سعه ی صدر کوچکی.

.

.